مهم ترين خاطره عاشورايی من

مهم ترين خاطره عاشورايی من
يک خاطره مردم آزاری : با بابای يکی از دوستان که از بلاد کفر آمده بود توی هتل هما يا شرايتون قرار
داشتيم ، نمی دانم عاشورا يا تاسوعای پارسال يا سال قبلش بود و مثل همه ی دوست های آن دوستم خوشحال بودم که دارم اين آدم جالب را می بينم، قدری به خاطر خوش گذشتنی که از زمان گذراندن باهاش به تصور می آمد و کمی هم چون يکی از دو تا قهرمان بچگی هايم بود و بر خلاف آقای هويج يا زردک که مجری برنامه های ديدنی ها بود و زياد ديده بودمش ، اسم هوشنگ انصاريفر را صرفا در تيتراژ "آن روی سکه" می شد ديد که آرامش بخش من ساده لوح بود که از ديدن مرگ قهرمان های فيلم ها -حتا در سال های دهه شصت که مرگ عادی شده بود- باز اذيت می شدم، اين برنامه برای من از دو جهت ديگر هم به قول معلم زمين شناسی دبيرستانمان که طبعا ترک زبان بود دارای حاءز اهميت بود: اول که اگر نمی خواستيم آن را ببينيم بايد به شوخی های بی مزه محسن قراءتی می خنديديم (که " افتخار شهری" -در قياس با افتخار ملی- شهر کاشان است) و ديگر اين که رازگشايی می کرد، در کشوری که کسی به خودش زحمت توضيح را نمی داد و هيچ کاری دليل نداشت يا اگر داشت هم نمی گفتند اين کسی که می گفت کاری معجزه وار می کرد و ما را اميدوار می کرد و اين اميد از آن معجزه بيشتر ارزش داشت گر چه دقيقا وقت تايپ همين يادداشت يک دفعه فهميدم چه قدر برامان مهم بود و الان می فهمم نوشتن چه قدر مهم است، با اين که هميشه و حتا به طرز ملال آوری بر اهميت کلمه از خود صادر کردن تاکيد کرده ام
در کافه شرايتون سيگار نمی شد کشيد چون آقای انصاريفر مشکل قلبی دارد -از همين جا ايشان و تمام بيماران را دعا کنيم - و من آن وقت ها خيلی وابسته تر به قضيه بودم و اذيت می شدم و زياد دلم می خواست تند قهوه بخورم و کافه چی دير کرد. وقت رفتن و زمانی که باقی پول آقای انصاريفر را آوردند سکه ها را بر نداشت و اسکناس صد تومانی را نگه داشت و پرسيد: در ايران معمولا چه قدر انعام می دهند؟ و گفتم سکه ها کافی است. اين مهم ترين خاطره روز عاشورا يا تاسوعای من يا خاطره عاشوراييم است

هی بلا سر خودمان می آوريم اگر بلا کم سرمان بيايد
مجمع الجزاير گالاپاگوس اسم محلی است که چارلز داروين نظريه تکامل اش را کشف کرد يا در واقع اسنادی را ديد که او را در اين کار مهمش کمک کرد . تم رايج قصه های کورت وونه گات هم که هميشه پايان دنياست ، علی اصغر بهرامی هم که در ترجمه بی همتاست ،مرواريد هم که کتاب را چاپ نکرده که در نسخه پردازی شاهکار بزند. معتقدم بسيار به مصيبت عادت کرده ايم به طوری که طبق همان نظريه ظرفيت سعادت هی بلا سر خودمان می آوريم اگر بلا کم سرمان بيايد. اين کتاب پر است از هر چيز که کم داريم حتا اگر محيطمان به مان بدهد هم

دوشيدن خر نر
چرا بچه ها وبلاگ نمی نويسند؟ چون در انتخابات ضد حال خوردند؟ يا چون کسی متن هاشان را نمی فهمد؟ پونه چی از يکی از مهم ترين و ننوشتنی ترين خاطراتش نوشته و حتا يک کامنت هم نشان نمی دهد که کسی حرفش را فهميده، نازک نارنجی شعرهايی را نوشته که کاملا نشان از ظهور يک شاعر گردن کلفت دارد اما برای قدرت زحمت لازم است، سارای دخترخاله هم که راحت خوش است، نيک آهنگ کوثر درباره رازهايی که در گذشته گذاشته بود بگويد نمی نويسد و مرتب بحث آش رشته است. پيمان خودش گفت و نه در وبلاگش بنوشت که مشغول کارهای ديگر است، خدايش کمکش کناد
من و رضا و خانم کيانی مرتب می نويسيم، البته وبلاگ نويسی من کاری جديد است چون وبلاگ های قبلم آرشيو چيزهای مطبوعاتيم بود
من در گذر سرسری چند ساعته م ديدم آخرين پست ها مال روزهای ملتهب بيست و هفت خرداد و هفته بعدش بود و ديگر هيچ. حدس می زنم چون: اولا دوستان فکر می کردند وبلاگ رسانه است در حالی که دفتر خاطرات يا شبيه آن است. هر قدر خاتمی اصلاح طلب بود وبلاگ هم رسانه است. بعد دوستان توی ذوقشان خورد که تاثير ندارند، دوشيدن خر نر نتيجه نبايد بدهد و نمی دهد هم طبعا. دوما اين که از مد افتاد. سوما ماهواره به زبان فارسی است که کسی نمی گويد اما خيلی ها می بينند. چهارما يافتن بی اف يا جی اف مناسب يا مکان مرتب است. پنجما افسردگی است که از شرايط سياسی بر آمده- اين با يک غوره سردی کردن است که من هم داشتم ، اما قبل از قضيه... آن وقت ها نگران شدن کمتر از الان غصه خوردن شوت مآبانه بود
درباره اين پست آخر نظر می دهيد؟ برايم مهم است