زندگی منفی ِ آدم وار

هر دو تا کتابی را که نوشته بودم پاره کردم ريختم دور. يکی شان را ديشب در پادگان برای بار آخر خواندم و ديگری را پريشب در منزل. هر 2 تاشان از متوسط به بالا بودند وهر2 تاشان تکه ها یی از تنم بودند . هر 2تاشان را عاشقانه دوست داشتم و چون به شکل درستشان نبودند بايد دورشان می انداختم. اين کتاب ها بايد باز بارها بازنويسی می شدند و حداکثر چيزی که از زندگی ام می دانم اين است که نمی رسم براشان اين همه وقت بگذارم، پس ريختمشان دور. حالا تکه بزرگی از گذشته ام در دو سطل زباله در کاشان و در آران آرميده. به احترامشان يک سطر سکوت

کسی نيست تايپ باشگاه دعوا را گردن بگيره؟فصل 2 را هم باز خودم می زنم

سم فيليپس يکی از هنرمندانی است که در فيلم روی خط می روم نقش دارد. او در عالم واقع تهيه کننده ای بود که الويس و جانی کش و کلی غول ديگر را به دنيا معرفی کرد.در فيلم وقتی کش و گروهش برايش يک آهنگ معمولی می زنند، فيليپس می گويد: آهنگی را بزنيد که اگر در آخرين لحظه ی زندگی تان بوديد و داشتيد می رفتيد پيش آقای خدا، به ش می توانستيد بگوييد که آقای خدا! اين زندگی من بود.من آن آهنگ يا ليريک را ننوشته ام، اما درست هر قدر که قصه ای که در مجله زنان فردا شماره 2 چاپ کردم وصيت نامه ی ادبيم است (و تنها قصه چاپ شده اولين رمانم که الان توی سطل است)، اين متن هم وصيت نامه ی موسیقاييم است . کاش هنوز می شد در مطبوعات بنويسم تا وصيت نامه ی مطبوعاتی م را هم چاپ می کردم، البته قرار است يک کتاب به صورت پاورقی ازم در کارگزاران چاپ شود، به شرط اين که آخرين مطلبی را که به شان دادم چاپ کنند

ديگر وقتم نمی شود زياد-کارهایی را که دوست دارم بکنم. وقتم نمی شود که دوستی های جديدی را بار کنم، وقتم نمی شود که از اميد هايم بنويسم و وفتم نمی شود که بسازم.برنامه ام اين است که از توقعم از اين دنيا و ما فیها بکاهم و آن را به همين شکلی که هست بپذيرم اما من يک منفی ِ آدمم که منفی ِ کار کرده و منفی ِ دوست داشته و منفی ِ آشنا پيدا کرده و منفی ِ لباس پوشيده ودر زندگی منفی ِ معشوق داشته و با منفی ِ موبايل حرف زده و. فقط توی همه ی اين زندگی منفی ِ آدم وار گيتار بوده و شايد ... وشايدتر بعضی ... ها