بيا کل اين شهر را توي آينه عقب داشته باشيم

اول

فريد هولوکاست يک چيزي را در بازديد از کاشان تعريف کرد که نقل کردن دارد: پاتريشيا خانم از کساني بوده که آمده با فريد درباره ادعاي حاج آقا گارودي مبني بر افسانه بودن هولوکاست حرف بزند و البته فريد آن قدر دوست من - و در نتيجه ، به شکلي طبيعي منطقي - است که گفته اعتراض ما به آگرانديسمان است و نه نفي کل قضيه.

پاتريشيا خانم حرف ها را گوش داده و آخر سر گفته که پدرش در هولوکاست مرده، کشته شده.
البته عکس اين بالا من و فريد و مهدي نيستيم، اين دفعه يادمان رفت عکس بيندازيم . در تصوير حسين را مي بينيد

دوم

يکي از دوستان داشت پس زده مي شد، متني نوشتم که حالا با نرفتن او منتفي شده

متن را برداشتم و عکس فريد با آن آقا را هم

سوم

اگر من را خيلي خوب بشناسيد مي دانيد که هيچ کدام از اين دو ليريک حرف من يا زبان حالم نيست.... و در همين جمله آمد که چرا توضيح دادم

گيجي گور من مي شود

سطر اول ليريک اول بود و هنوز دومي را که با جمله ي

نمي خواهم وقيح باشم

اما حتا مردم هم حرفم را مي فهمند

شروع مي شود را کامل ترجمه نکرده بودم که ديدم آن قدر نامتعارف است که نه خواننده بفهمد نه مترجم راضي شود

کينگ کريمسون را به خاطر آهنگش دوست دارم و کويينز آو دِ ستون ايج را اينجا به دليل آن سه سطري که در پستي از پست هاي قبلي آورده ام

پس هر دو را نمي نويسم اما اسم آهنگ ها را مي ذارم که اگر خواستيد داونلودشان کنيد

King Crimson : Epitaph

Queens of the Stone Age: You got something killer there man

بعد به اين نتيجه رسيدم که اين ليريک را در وبلاگ بذارم ، جون تپه های سيلک کاشان را ديدم که مصداق درست همين حرف هاست

گور

ديواري که بر رويش پيغمبر نگاشت

دارد از شکست درز بر مي دارد

بر فراز ابزار مرگ

نور خورشيد برق مي زند

وقتي تکه هاي هر تن واپاشيده

از کابوس ها و از روياها

هيچ کس تاج برگ غار را بر سر نمي نهد

وقتي که سکوت فريادها را غرق مي کند

گيجي گور من مي شود

وقتي راهي تکه تکه و شکسته را سينه خيز مي روم

اگر بسازيم ش مي توانيم تکيه بزنيم و بخنديم

اما مي ترسم فردا زار بزنم

آري مي ترسم فردا زار بزنم

بين دروازه هاي آهنين تقدير

بذر هاي زمان کاشته شد

و با کردار آناني که مي دانند

و آناني که دانسته شده اند آبياري شد

دانش، دوستي کشنده است

وقتي کسي نباشد که قواعد را تعيين کند

مي بينم تقدير بشريت را که

در دستان حمقاست

گيجي گور من مي شود

وقتي راهي تکه تکه و شکسته را سينه خيز مي روم

اگر بسازيم ش مي توانيم تکيه بزنيم و بخنديم

اما مي ترسم فردا زار بزنم

آري مي ترسم فردا زار بزنم